Angeldilo-Vanesa

გამარჯობა. მე მოვედი უფრო სწორად დავბრუნდი :D არ ვიცი რა მჭირს ბლოგიდან ბლოგზე გადავდივარ. იმედია ამაზე შევჩერდები :D .
მინდა გაცნობოთ რომ იცილავთ ყველაზე საინტერესო პოსტებს მხოლოდ ამ ბლოგზე!

It-girl ჟურნალების ერთ-ერთი ყველაზე პოპულარული ტერმინია. დღევანდელი It-girls არიან : პერის ჰილტონი, ნიკოლ რიჩი, მიში ბარტონი, ჯესიკა სიმპსონი, ბრიტნი სპირსი და სხვა. It-girl გამოიყურება დაახლოებით ასე: ის არის მდიდარი მშობლების შვილი, ცოტა მსახიობი, ცოტა მომღერალი, ცოტა მოდელი,ცოტა დიზაინერი, სკანდალური, სწერვა, ინტრიგანი,შესაძლოა გადიოდა მკურნალობას რომელიმე კლინიკაში, ან ატარებს მანქანას ნასვამ მდგომარეობაში.

ცნობილი მწერალი ლინორ გორალიკ It-girl სადმი მიძღვნილ თავის სტატიაში წერს: "It-girl საშუალებას გვაძლევს შევქმნათ ქალის სწორი ყოფაქცევის საზომი, ის -ნეგატიური იდეალია, რომელიც მდებარეობს ამ საზომის ბოლოს : ეგოისტია, წაართვეს მშობლის უფლება, როგორც ბრიტნი სპირსი."




ყველაფერი იქნებოდა გასაგები, It-girls- მილიონერების და მილიარდერების განებივრებული გოგოები , რომლებიც ხარჯავენ მამიკოს ფულს და ახარებენ ჯურნალისტებს. მაგრამ დაიწყო ყველაფერი სხვანაირად..



Elinor Glyn (1864-1943)
1927 წელს ინგლისელმა ელინორ გლინმა შემოგვთავაზა ქალის ახალი სახე , რომელიც შემდეგ "It-girl" სახელი უწოდეს. მისი სცენარის გმირი მართლაც რომ იდეალური ქალი იყო ,რომელიც გახდა ბევრისთვის იდეალი საუკუნის შემდეგ. ის არ იყო ყველაზე ლამაზი , მაგრამ ის იყო მიმზიდველი და მომხიბვლელი, მას შეეძლო მოეხიბლა მამაკაცი ერთი გამოხედვით.
საქმე იმაშია რომ ამ ქალებს ჰქონდათ ერთი თვისება რომელსაც გლიმნა უწოდა "It" -ეს, რამ, რაღაც, რაიმე... რასაც სიტყვიერად ვერ ახსნი, რაღაც განსხვავებული, რაც სხვებისგან გამოარჩევდა და რაც აძლევდა საშუალებას ყოფილიყო ის რაც არის. It-girl არის დამოუკიდებელი და ამავდროულად თავნებური , ჯიუტი, ის არ აქცევს ყურადღებას შურიანებს, მაგრამ საზღვრებს არ სცდება.

პირველი It-girl იყო მუნჯი კინოს ვარსკლავი კლარა ბოუ, რომელმაც ითამაშა ფილმში, რომლის სცენარისტი იყო გლინი.თავიდან პოპულარობის საზომი It-girl ჰქონდა მამაკაცებში თუმცა არა სილამაზის და სექსუალურობის გამო ...
XX საუკუნეში იყო ბევრი ლამაზმანი და "It" წოდება არ ჰქონდა ყველას.

ის რომ It-girl-ის ბედი არის ტრაგიკული ალაპარაკდნენ მერლინ მონროს სიკვდილის შემდეგ. ცნობილი ქალი მიუხედავად თავისი წარმატების სილამაზის და მამაკაცებში პოპულარობისა ვერ აიწყო პირადი ცხოვრება და ხშირი დეპრესია ჰქონდა.
და შემდეგ .... რაგაც მოხდა .. ორ ათეულ წელიწადში "It-girl" სრულიად შეიცვალა... "It-girl" დაკარგა თავისი ღირსეული თვისება "It", ისინი არ არიან მიმზიდველები არავის უნდა მიბაძოს, არ არიან საინტერესოები მამაკაცისთვის

ალბათ ყველა დროის ყველაზე აქტუალური თემაა. მაინც რას აფასებენ ბიჭები საპირისპირო სქესის წარმომადგენელში შინაგან სამყაროს თუ გარეგნობას???



რა თქმა უნდა ჯობია, თუ ორი ეს თვისება შერწყმულია, მაგრამ სამწუხაროდ ბევრს ასე არ უმართლებს. მაშინ რა უნდა ქნან არც თუ ისე კარგი გარეგნობის მქონე გოგონებმა? ითვლება, რომ ყურადღების ცენტრში მუდამ ლამაზმანები არიან, ქერა ცისფერთვალება, ბუნებრივი სილამაზის მქონე ნაზი გოგონები, ან უბრალოდ შავგრემანი, ეშხიანები... ასეა თუ ისეა ქალბატონების ეს ორივე ტიპი ლამაზს განეკუთვნება, და ყურადღებას ყოველთვის იქცევს. ბევრი მამაკაცი ამბობს, რომ გარეგნობა მთავარი არ არის, მაგრამ მაშინ რას აქცევენ ისინი ყურადღებას ქალის გაცნობისას? ხომ არ შეიძლება თავიდანვე იცოდე როგორია შინაგანად ადამიანი. ხოლო ბრმა სიყვარული კი დროთა განმავლობაში მოდის. ამისათვის აუცილებელია ხანგრძლივი დროის მანძილზე იცნობდე ადამიანს, გაცნობისთვის კი ისევ და ისევ საჭიროა კარგი გარეგნობა.

ამ საკითხზე ლაპარაკი უსასრულოდ შეიძლება, და გულის სიღრმეში ყველა გოგოს აინტერესებს თუ რა ფასდება პირველ რიგში. შეიძლება მამაკაები დავყოთ ორ ტიპად: ისინი ვინც, გარეგნობას მთავარ კრიტერიუმად აფასებენ და ისინი ვისაც შესახედაობა ნაკლებად აინტერესებს და შინაგან სამყაროს პირველ ადგილზე აყენებს. თუმცა არ შეიძლება იმის უარყოფა, რომ გულის სიღრმეში ყველა მამაკაცს სურს გვერდზე ლამაზი, ყველასთვის შესაშური ქალი ედგას...

ამ ყველაფრის შემდეგ ისმება კითხვა: რატომ განვიხილავთ, მხოლოდ მამაკაცებს ამ საკითხში, ზოგიერთი ბიჭის მსგავსად ბევრი ქალბატონი პირველ რიგში გარეგნობას აფასებს. ჩემი გამოცდილებიდანაც შემიძლია ვთქვა, ძალიან ბევრჯერ გამიგონია: "რას გავს ის ბიჭი, მას როგორ გავიცნობ" ან ასეთი რამ: "მისი (ამ შემთხვევაში ვგულისხმობ რომელიმე გოგონას) შეყვარებული ნახე? რას გავს! ის რამ შეაყვარა" გამოგიტყდებით მეც მითქვამს, ასეთი რამ. ეხლა კი ვხვდები, რომ მართლაც არ ვიყავი მართალი. სიყვარული მართლაც ბრმაა და არ შეიძლება ადამიანის მხოლოდ მისი პარამეტრების მიხედვით განსჯა...

შეიძლება ამ გამოცანაზე პასუხი ძალიან ადვილია და სულაც არ ღირს მასზე ამდენი ფიქრი. უბრალოდ არსებობენ სხვადასხვა ტიპის მამაკაცები. მე თუ მკითხავთ, მამაკაცები, რომლებიც შინაგან სამყაროს უფრო აფასებენ ვიდრე გარეგნობას, სულგრძელები და გაბედულები არიან დანარჩენებისგან განსხვავებით. რადგანაც მათ არ აღელვებთ სხვისი აზრი, არ ფიქრობენ: "ვთქვა, რომ ის მიყვარს? რას იფიქრებენ ჩემზე? გემოვნება არ ქონიაო?" გარეგნობის "მოყვარულებს" კი უბრალოდ გამოჩენა უნდათ ლამაზი შეყვარებულით. მაგრამ მათაც შეიძლება მოეძებნოთ გამართლება, შეიძლება უბრალოდ შეუყვარდეთ ლამაზი გოგონა, თუმცა ის ისედაც ყველას უყვარდება, ხოლო ვისაც ნაკლები გარეგნობის მქონე გოგონა მოხიბლავს, უკვე განსხვავებულია და ადვილი მისახვედრია, რომ სულიერად ძლიერი და კეთილი ადამიანია.



თუმცა ვერავინ ვერასოდეს ბოლომდე ვერ მიხვდება, თუ რა არის სინამდვილეში უფრო მნიშვნელოვანი გარეგნობა თუ შინაგანი სამყარო...

თქვენ რას ფიქრობთ ამის შესახებ???

 :) ძალიან საყვარელი საიტი შენი ხელით აკეთებ ვარკვლავების სტილის სურათებს და კიდევ ბევრ რამეს :) აი ეს ჩემი გაკეთებული ორი სურათია :) 






 
 

 





From her first millinery shop, opened in 1912, to the 1920s, Gabrielle 'Coco' Chanel rose to become one of the premier fashion designers in Paris, France. Replacing the corset with comfort and casual elegance, her fashion themes included simple suits and dresses, women's trousers, costume jewelry, perfume and textiles.

Coco Chanel claimed a birthdate of 1893 and a birthplace of Auvergne; she was actually born in 1883 in Saumur. According to her version of her life story, her mother worked in the poorhouse where Gabrielle was born, and died when Gabrielle was only six, leaving her father with five children whom he promptly abandoned to the care of relatives.

She adopted the name Coco during a brief career as a cafe and concert singer 1905-1908. First a mistress of a wealthy military officer then of an English industrialist, Coco Chanel drew on the resources of these patrons in setting up a millinery shop in Paris in 1910, expanding to Deauville and Biarritz. The two men also helped her find customers among women of society, and her simple hats became popular.

Soon Coco Chanel was expanding to couture, working in jersey, a first in the French fashion world. By the 1920s, her fashion house had expanded considerably, and her chemise set a fashion trend with its "little boy" look. Her relaxed fashions, short skirts, and casual look were in sharp contrast to the corset fashions popular in the previous decades. Chanel herself dressed in mannish clothes, and adapted these more comfortable fashions which other women also found liberating.

In 1922 Coco Chanel introduced a perfume, Chanel No. 5, which became and remained popular, and remains a profitable product of Chanel's company. Pierre Wertheimer became her partner in the perfume business in 1924, and perhaps also her lover. Wertheimer owned 70% of the company; Coco Chanel received 10% and her friend Bader 20%. The Wertheimers continue to control the perfume company today.

Coco Chanel introduced her signature cardigan jacket in 1925 and signature "little black dress" in 1926. Most of her fashions had a staying power, and didn't change much from year to year -- or even generation to generation.

Coco Chanel briefly served as a nurse in World War I. Nazi occupation meant the fashion business in Paris was cut off for some years; Chanel's affair during World War II with a Nazi officer also resulted in some years of diminished popularity and an exile of sorts to Switzerland. In 1954 her comeback restored her to the first ranks of haute couture. Her natural, casual clothing including the Chanel suit once again caught the eye -- and purses -- of women. She introduced pea jackets and bell bottom pants for women. She was still working in 1971 when she died. Karl Lagerfeld has been chief designer of Chanel's fashion house since 1983.

In addition to her work with high fashion, Coco Chanel also designed stage costumes for such plays as Cocteau's Antigone (1923) and Oedipus Rex (1937) and film costumes for several movies, including Renoir's La Regle de Jeu. Katharine Hepburn starred in the 1969 Broadway musical Coco based on the life of Coco Chanel.
Coco Chanel Bibliography:
Berman, Phyllis and Zina Sawaya. "The billionaires behind Chanel." Forbes, 1989.
Brower, Brock. "Chez Chanel: Couturiere and courtesan, Coco made her own rules as she freed women from old fussy, frilly fashions." Smithsonian, July 2001.
Kennett, Frances. Coco: the life and lives of Gabrielle Chanel.